De mens is in essentie lui. Mochten we vleugels hebben en kunnen vliegen, dan zouden we nog steeds de auto pakken. Deze inherente luiheid laat zich zien binnen de maatschappij onder het mom van ‘efficiency’, iets waar ik van hou. Met zo min mogelijk moeite zo veel mogelijk doen, streven we dat allemaal niet een beetje?
Nu werk ik momenteel op een plek dat zich verdoet aan het implementeren van een automated marketing systeem. Dit systeem, waar ik als beheerder, implementeerder en gebruiker onderdeel van ben, claimt dat het marketing kan automatiseren. Ondanks dat mijn baan als marketeer dan theoretisch op de tocht staat, heb ik het concept van automated marketing best wel omarmd, alleen maar omdat er kennelijk dan een eind aan het avontuur zit. Dan kan ik dus door. Ook spannend. Wanneer dat eind is, ligt dus ten volste in mijn eigen handelen en functioneren.
Daar zit dus het probleem: mijn eigen handelen en functioneren bevat een aspect van efficiency. Als rasechte Nederlander en mensch, wil ook ik zo min mogelijk doen met het meeste resultaat. De afweging ‘lopen of de fiets pakken naar de metro’ heeft fiets gewonnen omdat dat dat met parkeertijd gemiddeld 30 seconde sneller bedraagt dan lopen. Ook doe ik niet aan hardlopen, want een rondje rennen is oninherent aan efficiency--ik start en eindig ten slotte op dezelfde plek. De afstandsbediening pak ik nog wel gewoon, want tegen een televisie schreeuwen dat ik naar NPO 3 wil gaat me te ver en werkt gewoon nét niet meer lekker sinds de laatste update.
Het paradoxale bestaan is dat mijn werk tijdig is, tenzij ik dat niet wil. Twee soorten efficiënten tegenover elkaar, en ik daar tussen. Een split, een splagaat, het gevoel dat Van Damme gehad zou moeten hebben in de reclame van de Volvo Trucks.
Gelukkig overleeft Van Damme dit avontuur, net zoals ik dit dilemma zal overleven. Want het mooie aan het menselijk bestaan is dat we onszelf constant vleugels aanpraten. We vliegen dan niet, de droom dat we kunnen vliegen (of equivalenten: onzichtbaar zijn of de tijd stil zetten) is groter dan het bestaan. Ooit zullen we het overzicht hebben, het letterlijk van boven zien. Niet voor niets zoeken toeristen een hoogste punt vaak op. Overzicht als doel van het bestaan.
En daarvoor hebben we dus vleugels nodig. Vleugels in de vorm van informatie, kennis, doorzettingsvermogen en spanning. Vleugels die we soms letterlijk aan ons lichaam plakken, met mobiele telefoons of nieuwe hardloopschoenen. En het liefst willen we meer en/of grotere vleugels dan iemand anders. Want wie het hoogste kan, ziet het meest. Ookal is het maar voor even.
Ook ik zal dit doen, af en toe. Overzicht zoeken, mij inzetten voor een doel dit overzicht te hebben, iets nastreven. genieten van iets nieuws leren, om vervolgens de ambitie totaal te verliezen in luiheid en overzichtloosheid. Die vleugels komen vast nog wel een keertje, net zoals dat automated marketing systeem. Maar nu moet ik nog een verhaal schrijven dat niemand gaat lezen. Lekker efficiënt noemen ze dat dan.